Henry begrijpt de mensheid niet:
Henry had er niets van begrepen. Hoe kon het zijn dat mensen veeleer geïnteresseerd waren in de voluptueuze kont van een celebrity dan in de eenheid scheppende waarheid over de aard van onze werkelijkheid? Hoe konden mensen denken dat ze zich van innerlijke leegte konden vrijwaren door zich te vullen met fijne vleeswaren, of door zich te hullen in extravagante prullen? Dat ze hun honger naar iets méér konden stillen door opgespoten billen en luxueuze reizen naar de Antillen? Hoe was het in godsnaam mogelijk dat ze geloofden dat hun geweten de beelden van het journaal zou vergeten? De waanzin die regeerde. Kleine kinderen die crepeerden. Onmensen die wellustig een rillende rij jonge meisjes inspecteerden. Oorlogsbuit! Hoe konden mensen denken dat de systematische afleiding en verdoving van hun hart zich niet zou wreken in een depressie of een burn-out? Hoe konden ze zo blind zijn?
Isabella en Lieve:
Het borstkasbruisen kwam tot koken en ontstak de kettingreactie waar zovelen om vroegen, dat korte moment, dat grote genoegen. Toen ze klaarkwam had Isabella zo luid geroepen dat enkele vogels verschrikt wegfladderden. Nadien wou Lieve zoenen en begon ze zachtjes te huilen. Tranen van geluk, zo beweerde ze: ze had nog nooit zó hard genoten en was nog nooit zo intens klaargekomen. Het samenzijn was buitengewoon liefelijk en lekker geweest, Isabella koesterde de herinnering aan het feest. Lieve was een zaligheid, een ongeschonden schatje uit liefde geboren. Toch had Isabella nooit getracht om haar op te sporen: relaties gingen in tegen haar natuur en haar tijd was te duur. Ze was vrij en ongebonden, en leefde in het nu. Ze was aan de snelle hap gewend, en uiterst content met het assortiment aan lekkernijen waarmee het universum haar liet vrijen.
Over overeenkomstigheid:
In die formule zag Henry een mooie illustratie van die verhelderende wet die Henry zoveel inzicht gebracht had. Het Principe van Overeenkomstigheid. De bron van waaruit het universum is voortgekomen legt zijn wetten, principes en kenmerken op aan álles dat tot het universum behoort, waardoor er harmonie, overeenkomst en overeenstemming bestaat tussen alle niveaus van manifestatie, leven en bestaan. Daardoor zijn de principes en mechanismes die men ontwaart op een kenbaar niveau van werkelijkheid, bruikbaar om de mysteries van onkenbare niveaus te doorgronden. Inzichten op ons niveau zijn extrapoleerbaar naar hogere niveaus, en de door ons gekende natuurwetten zijn slechts manifestaties-op-ons-niveau van hogere universeel geldende wetten.
Het begrip van dit heilige principe had Henry toegelaten om veel van de duistere paradoxen en verborgen geheimen van Moeder Natuur te ontsluieren. Henry was de drie ingewijden dan ook dankbaar voor hun wijze woorden, en sinds hij hun zienswijze tot de zijne had gemaakt, bekeek hij het leven door een andere en rozere bril.
Carlo minacht zijn fans:
Carlo had grieten genoeg nu. Gewoon omdat hij succes had en een hoop spirituele zever verkocht. Carlo voelde een diepe minachting voor die schijnheilige kutten die hem vroeger geen blik gegund zouden hebben, maar die nu gewillig hun benen spreidden en werkelijk álles van hem aanvaardden, zolang het maar met een spiritueel sausje geserveerd werd.
‘Pijn?’ Iets waar je door moet om je te onthechten van het materiële lichaam en vastgeroeste denkpatronen.
‘Vernederend?’ Een manier om je ego te temmen en daardoor de uiterlijke wereld in te ruilen voor een rijker innerlijk bestaan.
En als ze dat niet geloofden, verzon hij iets anders dat ze wél slikten.
< Slikken zullen ze. >
Isabella op een feestje:
Zoals gewoonlijk kende Isabella niemand op het feestje. Zo had ze het graag, zeker wanneer ze op jacht was. Isabella had dan ook geen vrienden of familie, dat zou té raar geweest zijn. Ze was de keet alleen binnengegaan en had zich zelfzeker een weg gebaand doorheen de menigte. Die had zich in verwondering opengespleten. Ellebogen beukten waarschuwend in op bevriende ribben en gelaatsuitdrukkingen hadden weerom voor zich gespro ken: 'Holy macaroni! What the hell smijten ze nu binnen?'
Dat was niks nieuws voor Isabella, zo ging het altijd. Ze had zich geen reet aangetrokken van de ogen die zich als enterhaken aan haar vast klonken en was voluit beginnen dansen, energetisch als een robot, sierlijk als een hinde. Dansen was een van Isabella's favoriete tijdsbestedingen, ze kon zich er volledig in verliezen. Ze zag dansen als een uiting van liefde voor het leven en mensen die nooit vrijuit dansten, beschouwde ze als half-doden waar ze liefst niets mee te maken had. Isabella zou het dansen nooit laten, hoewel ze het voorspelbare scenario was gaan haten. Als ze begon te shaken, stond de dansvloer binnen de kortste keren vol dansende deernen, want in nabijheid van nóg knappere grieten konden beauties eindelijk vijf minuten ongestoord van het dansen genieten. Maar zodra de poezen in beweging waren, brak de volgende fase aan: jagers kregen in de mot dat er zich een concentratie lekker vlees gevormd had en de oeroude dans der hormonen werd ingezet. Zich moed indrinkende venten die de hele avond nog geen kont geschud hadden, kwamen plots ostentatief in beweging, alsof er iemand een muntstuk in hun reet had geknald. Borstkassen braken bijkans open door de hoeveelheid lucht die werd binnengezogen en buikspieren werden op alfa spanning gebracht terwijl arendsblikken speurden naar die lekkere met wat chance nét haalbare kaart. Dan werd het arsenaal openingszinnen in stelling gebracht en was het kwestie van zo snel mogelijk toeslaan, alvorens de concurrentie met de buit ging lopen. Ongestoord dansen was er niet meer bij als die geile apen hun prooi gespot hadden.
